9 Eylül 2014

Son günlerde doğal olarak en çok karşılaştığım soru bu “Likya’ya Neden Tek Gidiyorsun?”. Aklıma ilk olarak “bu kadar yolu 21 günde benimle aynı tempoda yürüyecek kimse bulamadığım” cevabı gelse de bunun sadece bir bahane olduğunu fark ettim. Çünkü bir yol arkadaşı bulmak için bir arayışa girmemiştim. Kendimi biraz daha dürttüğümde aslında tek gitmek istediğimin farkına vardım. Peki neden tek gitmek istiyordum? Hayatındaki bir çok şeyi paylaşarak yapmayı seven birisi neden tek gitmek istesin ki? Neden sadece trekking’i tek yapmayı seviyordum ki? Yola tek çıkmanın çok riskli olduğunu bildiğim halde neden tek gidiyordum? Bir cevap bulmaya çalıştıkça içimdeki ben bana daha çok soru soruyordu. Bu sorular içerisinde boğulup kalacağımı sansam da aslına bunların beni cevaba yönlendirdiğinin farkına vardım.

Öncelikle trekking’e tek gitmeyi seviyordum. Çünkü; sadece kendimi riske atarak başkasının sorumluluğunu almamış oluyordum. Bu benim daha özgür ve daha başı buyruk olmamı sağlıyordu. Böylelikle sadece kendi başıma iş açıyordum :). Yanımda bir arkadaş yokken doğayı daha iyi dinliyordum, izliyordum, gözlemliyordum ve doğayla birlikte yaşadığımı hissediyordum. Kendimle baş başa kalıp uzun uzun sohbetler yapıyordum. Yolda yeni arkadaşlar edinip, maceralar yaşıyordum. Bir dağın başında veya ormanın içinde tek başıma çadır kurup, ateş yakıp, yalnızlık hissiyle gökyüzünü seyrederek derin düşüncelere dalmayı seviyordum. Yola tek çıkıyordum ama herkesi, her şeyi kalbimde ve zihnimde götürüyordum. Aradığım cevap bunlar değildi. Bunlar birer nedendi evet ama tam anlamıyla cevap değildi. Çünkü birlikte kamp yapmayı, trekkinge birlikte gitmeyi sevdiğim insanlar da vardı.

Saate bakınca cevabın gözümün önünde durduğunu fark ettim. Sabahın 5’inde ben ne yapıyordum? Al bir soru daha. Yok bu soru değil, bu artık bir cevap :) Bu saatte oturmuş onu düşünüyordum ve gözümü her kapadığımda parkuru görüyordum. Bu benim hikayem olacaktı. Yıllar sonra anlatacağım, başıma gelen olayları anacağım bir hikaye. Bu yüzden tek gitmek istiyordum.