12 Mart 2013

Yaklaşık 10 gün önce Kilimli koyu kampından döndüm. Hava yağışlı olduğundan çok pis çamura batmıştım. Eve gelince botlarımı yıkayacaktım, derken bugün birde baktım ki yaklaşık olarak 10 gün geçmiş ve botlar hala leş gibi çamur. Botlarımı ılık suda fırçalarken çamurunun akışını izliyordum ve birden hüzünlendim. Vefasızlık yaptığımı farkettim. Çünkü, uzunca bir süredir beni tüm yolculuklarımda taşıyan, yerdeki taşlardan ve sert cisimlerden koruyup ayağımın şişmesini engelleyen, rahat bir yürüyüş yapmamı sağlayan, yağmurda/çamurda banamısın demeden ayaklarımı koruyan ve zerre kadar ıslatmayan botlarıma hiç ilgi göstermemiştim. 10 gündür rafta çamurlu bir şekilde yıkamamı bekliyorlardı. İtiraf ediyorum yeni bir kamp planı yaparken botlarımın çamurlu olduğunu ve yıkamam gerektiğini hatırladım. Evet benim için bu kadar önemli olan, hatta ve hatta en değerli malzemem diyebileceğim botlarıma karşı vefasızlık yaptım. Bir noktada iyi oldu kıymetini tekrar hatırladım ama bu kadar süre onları çamurlu bırakmamalıydım. Onlara ne kadar iyi bakarsam onlar da bana o kadar iyi bakar. Şuyum buyum eksik, onu da  şunu da almalıyım diye yakınırken elimdekilerin kıymetini bilmediğimi fark etmem kötü oldu. Sevgili botlarım ve diğer malzemelerim; sizlere daha iyi bakacağım, yani bakmalıyım. Bakmak zorundayım çünkü ilişkimizin devamı için bu çok önemli :)

Hayatımızdaki diğer şeylerde de böyle değil mi? Hep eksikliklerimizden ve elimizde olmayanlardan yakınırız. Elimizdekiler kıymetini ise kaybedince anlarız. Botlarımla olan bu kısa muhabbetimde benim için değerli olan insanların ve sahip olduklarımın kıymetini tekrar hatırladım. Elimizdekilerin kıymetini her zaman bilmemiz dileğiyle, sağlıcakla kalın.

19 Mart 2020

Londra’da covid-19’un sokaklarda kol gezdiği benimde dikkatlice yaşadığım şu günlerde her hafta sonu bir yerlere yürüyüşe kaçıyorum ve döndüğümde botlar tamamen çamur oluyor ve her hafta yıkamam gerekiyor. Ee Londra burası yağmuru ve çamuru eksik olmaz.